هفته 26

خدا رو هزاران بار شکر شش ماهگی رو پشت سر گذاشتم. الان تو هفته 26 هستم. سه ماه دیگه پیش رو دارم که خدا کنه اونا هم راحت بگذره. تو نمایشگاه مادر و کودک با پژوهشگاه رویان صحبت کردیم و آدرس و مشخصاتمو گرفتن که بهم زنگ بزنن. یه روز یه خانومه زنگ زد و بهم گفت که از پژوهشگاه هست و بهم گفت یه برنامه ورزشی رایگان دارن و از من خواست برای بهتر شدن خون بند ناف و زیاد نشدن وزنم در ماههای آخر اونها رو انجام بدم. یه کانال بهم معرفی کرد و گفت که هر روز باید 15 دقیقه پیاده روی کنم و که 5 دقیقه آروم 5 دقیقه تند و 5 دقیقه آروم هست. نرمشها رو هم یا حین پیاده روی یا جداگانه انجام بدم. و اینکه باید در پایان 5 دقیقه تند ضربانمو اندازه بگیرم و سعی کنم ضربان رو به 140 ضربه برسونم. منم که حرف گوش کن چند روزی این کارو انجام دادم. روز جمعه بعد از چند روز تعطیلات تاسوعا عاشورا رفتیم دلاوران برای دیدن تخت و کمد. یکی دو ساعتی چرخ زدیم و من دیگه خسته شدم. زیر دلم درد گرفت. عصری هم که پیاده روی کردم بیشتر شد. مشکل این بود که برای اینکه تو اون مدت کوتاه ضربانت بالا بره باید خیلی تند بری و این تند راه رفتن با توجه به وزن بالای شکم روی عضلات کف لگن فشار زیادی وارد می کنه. خلاصه یکی دو روزی یه درد مداوم مثل درد پریود البته نه خیلی زیاد داشتم که حسابی نگرانم کرد و باعث شد برنامه ورزشیم رو کامل تعطیل کنم. هر جوری حساب می کنم با عقل جور در نمیاد که بخوام این فشار زیاد رو تحمل کنم. اون خانوما هم که ظاهرا دانشجوی دکترای طب ورزشی هستند هی پیگیر بودن که ادامه بده ولی بعد از مشورت با دکتر اداره و اینکه به قول اون این بچه ای که با این همه مشکلات بوجود اومده گلدن بیبی هست و نباید کارهای متفرقه انجام بدی عطای کار تحقیقی رو به لقاش بخشیدم. من خودم قبلش هر روز سعی می کردم پیاده روی داشته باشم ولی اصلا به خودم فشار نمیاوردم و با حداقل سرعت می رفتم. حالا به خاطر این مساله پیاده رویم هم تعطیل شد. امروز احساس می کنم بعد یه هفته بهترم. دو روز پیش که پیش دکتر اداره رفتم صدای قلب نی نی رو گوش داد و گفت خوبه منظمه ولی برام آزمایش ادرار نوشت گفت شاید عفونت داشته باشی. جوابش اول آبان میاد.

الان تنها مشکلم سوزش سرمعده و گهگاه تکرر ادرار و خواب رفتن پا در شبه. مشکل خاص دیگه ای ندارم. خدا رو شکر شبها خوب می خوابم و غیر از یکی دوباری که برای دستشویی بیدار میشم بقیه رو می خوابم.

برای تزریق آمپول آنفلوآنزا خیلی تردید داشتم چون می گفتن تو بعضی تحقیقات گفته شده باعث دیابت نوع یک در کودک میشه ولی دکتر نصر تاکید کرد که حتما بزنم چون وزیر بهداشت هم ابلاغیه داده بود و اینکه گفتن این نوع آنفلوآنزا باعث مرگ مادر میشه. خلاصه رفتیم و زدیم! خانومه گفت ممکنه سرما بخوری که هنوز نخوردم ولی جاش قرمز شده بود و درد می کرد. دیگه بقیه چیزها رو سپردیم به خدا و منتظریم تا روز موعود.

نی نی حالش خوبه و متوجه شدم که اخلاقش مثل خودم آرومه خدا رو شکر. زیاد اهل جست و خیز نیست ولی یه چند روزی که علی شیرینی یزدی آورده بود و من خیلی دوست داشتم و تند تند لوزهای بادوم و باقلوا رو می خوردم حرکات نی نی خیلی زیاد می شد! امیر می گفت اگه شیرینی و شکلات زیاد بخوری بچه چشمش ضعیف میشه و لجباز میشه. واقعا هم وقتی شیرینی زیاد می خوردم نی نی عین فرفره تو دلم می چرخید!

گاهی اوقات نمی دونم چه تغییری تو پوزیشنش اتفاق میفته که انگار قلبش میاد نزدیک قلبم یا دکتر گفت بند نافه، که انگار تو دلم پروانه ها پر پر می زنن یا انگار هول شدم یا اضطراب دارم. خیلی جالبه! خدا قسمت همه منتظرا بکنه.

ولی یه توصیه به همه مامانا دارم. قدر این دوران رو خیلی بدونین. عین برق و باد میگذره. و سپاسگذار هر لحظش باشید. میلیونها نفر آرزوی هر لحظشو دارن. من متوجه شدم که هرچی بیشتر پذیرای نی نی و این دوران باشین هرچی بیشتر قدردان این لحظات باشی دوران زیباتر و راحتتری رو سپری می کنی. من دیدم که کسایی که بارداری ناخواسته یا همراه با ناشکری داشتن چقدر سختی کشیدن و چه ویارهای بدی داشتن انگار که بدنشون نی نی رو پس میزنه.

راستی نرمشهایی که برای این دوران توصیه شده رو یا از تو کتابهای مخصوصش یا کلاسهای بارداری یاد بگیرید و انجام بدین خیلی کمک میکنه و کمردردتون رو تسکین میده و خستگی رو در میکنه.

گاهی اوقات انگار نی نی روی مثانم بپر بپر می کنه چون یه دفعه با یه فشار احساس ادرار داشتن بهم دست میده خیلی خنده داره!